ആ മുറിയില് ഒരു പ്രതീക്ഷയാണ് ഞാന് മറന്നു വെച്ചത്. കാറ്റു വന്നു ജനലുകള് അടച്ച ഒരു സന്ധ്യ. സോപ്പ് മണക്കുന്ന കട്ടിലില് കിടക്കുമ്പോള് ഓര്ത്തു, എന്റെ സമയം പഴാകില്ല..പക്ഷെ? മണിക്കൂറുകള് ഏറെ വൈകി മഴ നനഞു രാത്രിയും കയറി വന്നു. നല്ല മിന്നലും.കൂട്ടുകാര് പിരിഞ്ഞു പോയ മുറിയില് തനിച്ചിരിക്കാന് വിരസത തോന്നി. പോയാലോ? വെറുതെ ചുറ്റി നടക്കാം. ഉറക്കം വരുമ്പോള് തിരികെ വീണ്ടും? ഞാന് ആരെയെങ്കിലും പ്രതീക്ഷികുനുണ്ടോ? ഒരു നോവ് പോലെ മനസ്സില് വെള്ളിടി വെട്ടി.
ഇല്ല, ആരും വരാനില്ല, ആരും വരുമെന്ന് പറഞ്ഞിട്ടുമില്ല. പിന്നെ ഞാന് ആരെയാണ് കാത്തിരിക്കുന്നത്? ജനല് തുറന്നാല് മഴയുടെ ആരവം. പേടിക്കുന്ന മിന്നല് പിണരുകള്. ഇടിവെട്ടിന്റെ കനത്ത ശബ്ദം. പോകാം..അതാണ് ഉത്തമം. വേഗം വസ്ത്രം ധരിച്ചു. പെട്ടിയില് എല്ലാം കുത്തി നിറച്ചു.
വാതില് പൂട്ടി ഇറങ്ങി.മഴയുടെ തണുപ്പിലേക്ക് കുടയില്ലാതെ ഇറങ്ങുമ്പോള് ഓര്ത്തു, എന്തോ മറന്നു? ഓര്ത്തു നോക്കി. ഒരു പിടുത്തവും കിട്ടുനില്ല. പക്ഷെ എന്തോ ഞാന് മറന്നിരിക്കുന്നു.
മഴ കനക്കുന്നു.കുപ്പായം ശരീരത്തില് ഒട്ടികിടന്നു തണുത്ത് വിറയുകയാണ്, പോയി നോക്കാം..
മഴയില് ഇപ്പോള് മുന്നില് ബസ് സ്റ്റാന്റ് ആണ് കാണുന്നത്. ലോഡ്ഗില് നിന്നും ഏറെ ദൂരം കടന്നു പോന്നത് അറിഞ്ഞില്ല. ഇനി തിരികെ ചെന്നാല് കിട്ടുമോ? എന്താണ് മറന്നത് എന്നു അവര് ചോദിച്ചാല് പറയാന് ഉത്തരം ഇല്ല. എന്തോ മറന്നിട്ടുണ്ട് എന്നു പറഞ്ഞാല് അവര് ചിരിക്കില്ലേ? പോട്ടെ, പോയത് പോയി. മറക്കാം..
രാത്രി വണ്ടികളുടെ പാച്ചിലില് ഒതുങ്ങി മാറി നിന്നു. മഴ താളം ചവിട്ടുകയാണ്.
എന്തോ മറന്നിട്ട ഒന്നിന്റെ ഓര്മകളില് മഴ നനഞു ഒതുങ്ങി നിന്നു. കുറെ നേരം...
വീണ്ടും ഒരു ഉള്വിളിയില് നടന്നു. ഇനി ലോഡ്ഗ് തപ്പി പിടിക്കണം.
No comments:
Post a Comment